Zaterdag 21 mei: De reis en aankomst in het hotel!

Vanochtend vroeg zorgden de reiskriebels dat menigeen vroeger wakker was dan normaal. De koffers gepakt en klaar voor vertrek. Rond 11.00 uur waren de eerste fanatiekelingen al op school gearriveerd. De rest volgde snel en binnen no time stond het schoolplein vol met 42 leerlingen, ouders, broertjes, zusjes en andere vrienden en familie.

De docenten deden hun koffers nog even open om extra puzzels en spelmateriaal in te laden. Om 11.45 uur kwam de bus aan. Er moest nog even snel een sleutel van de poort gehaald worden en daarna konden we de spullen in gaan laden, afscheid nemen en de bus in gaan.

Al lopend naar de bus kwam één leerling met de mededeling dat hij zijn ID-kaart kwijt was. ’s Morgens had hij de ID-kaart nog in zijn broekzak gestopt, daarna nog gaan douchen en naar de winkel, maar nu was de ID-kaart weg… Moeder gaf aan dat ze thuis ook nog een paspoort had, dus dan maar zo snel mogelijk de auto in en het paspoort halen. De bagage was al 2x gecontroleerd, uit telefonisch contact met het thuisfront bleek dat daar ook niets in de slaapkamer, badkamer, woonkamer of waar dan ook lag. Vader ging nogmaals de auto controleren. Op het moment dat er in de auto naar Eindhoven gestapt zou worden, vond vader de ID-kaart onder een mat in de auto. Mooi… Konden we dan toch op tijd vertrekken?

De checklist bij de ingang van de bus raakte al aardig snel vol. Helaas bleven we steken op 42 in plaats van 43… Er was één leerling die de mededeling van het iets vroeger vertrekken niet helemaal had meegekregen. Na telefonisch contact te hebben gezocht bleek hij onderweg te zijn en rond 12.15 uur op school aanwezig te kunnen zijn. Onder luid gejuich werd deze laatste Bosniëganger in de bus ontvangen. Hierna konden de laatste knuffels en gelukwensen worden uitgedeeld en begon de reis met de bus naar Keulen!

Zonder enige files kwamen we rond 14.15 uur aan op het vliegveld. Het vele eten en drinken wat in de handbagage zat, was al ver opgegeten en gedronken. Dit zorgde natuurlijk meteen voor lange rijen voor de toiletten. Toen iedereen weer verzameld was, konden we in de rij voor de incheckbalie gaan staan. Tot onze grote verbazing bleek deze redelijk vol te staan met Nederlanders. Naast een NCRV-reis zorgde een groep van ongeveer 10 clowns voor een vrolijke noot in de wachtrij. Het duurde ongeveer een uur voordat we gecontroleerd, gewogen en goedgekeurd waren. Bij 2 leerlingen werd geconstateerd dat hun ID nog minder dan een half jaar geldig was, en dit was volgens de medewerker van Germanwings niet goed. We moesten naar een ander balie om dit nog eens te laten controleren. Echter hadden we via de ambassade te horen gekregen dat het ID slechts 3 maanden geldig hoefde te zijn. Ook bij de andere balie bevestigden ze dit. Nog een extra telefoontje naar de leidinggevende en het bleek echt 3 maanden te zijn. Toen alle leerlingen erdoor waren bleek de getrouwde naam van een collega voor een probleem te zorgen… Ze stond niet op de passagierslijst bij de P, en ook niet bij de V, misschien dan bij de S… Uiteindelijk toch gevonden en we mochten richting douane.

Met de nieuwe beveiliging kreeg iedereen een “total body scan” van 3 seconden. Hierna werden sommige nog even extra gefouilleerd, maar er werden geen opvallende zaken op of in de lichamen gevonden. In de handbagage waren hier en daar nog wel wat verrassingen. Het begon al bij Ruud die zijn handbagage niet meer open kreeg. Hij wist zeker dat hij zijn code van zijn slot goed had, maar dit slot ging niet open… Met wat hulp van een meester en vrienden, bleek het slotje eigenlijk niet zo’n goed slotje te zijn… Ruud kon hierdoor mooi nog zijn drinken opdrinken en zijn koffer open tonen bij de douane.

Bij een andere leerlinge gingen de alarmbellen af. De kofferinhoud werd goed bekeken, maar er kon niet achterhaald worden waarom de metaaldetector af bleef gaan. Uiteindelijk bleek het een metalen verzwaring voor een tekenpotlood te zijn… Daarnaast nog wat extra controles van spijkerjasjes en toch iemand die een te grote fles deo in de handbagage had. Hierna konden we door naar de gate.

Het was ondertussen al 16.00 uur en we mochten binnen 10 minuten aan boord van het vliegtuig gaan. Ook hier weer een check van ID’s en reistickets. Met de bus werden we naar het vliegtuig gereden. Bij enkele leerlingen begon het al aardig te kriebelen. Voor de eerste keer vliegen… De stoelnummers waren bekend en het bleek dat we aardig verspreid zaten door het vliegtuig heen. Hierdoor steeg de spanning al meteen, want sommigen bleken alleen te zitten. Gelukkig mochten we onderling wel ruilen en dit bleek hard nodig. Tijdens het opstijgen werden er meerdere handen vastgehouden en angsten doorstaan. De vlucht verliep verder heel soepel. Het groepje clowns dat aanwezig was, ja zeker echte clowns, zorgde dat de stewards en stewardessen het soms lastig hadden bij de algemene veiligheidsinstructies. Ook werden er meerdere mensen onder geplakt met vrolijke stickers en werd er vooral voor in het vliegtuig veel gelachen. Tot op een gegeven moment de clowns vriendelijk werd verzocht om serieus te blijven… Bij de landing moesten we wat door de bewolking en hadden we hele lichte turbulentie. Na een rustige landing waren we geland in Sarajevo.

De koffers hadden we zo te pakken en na een snelle check of we geen leerlingen onderweg kwijt waren geraakt tijdens de vlucht of in toiletten, kwamen we in de aankomsthal van Sarajevo airport. Hier zijn we ongeveer een half uur bezig geweest met pinnen en geld wisselen. Sommige bleken echte geldbewust te zijn, want zaten er wel kosten aan dat wisselen? Want als je dan nu wisselt en aan het einde van deze week weer een keer, dan ben je toch gewoon geld kwijt? Kan je dan niet beter maar slechts 10 of 20 euro wisselen? Sommigen kwamen na hele wiskundige berekeningen tot de conclusie dat het handiger was om alles te wisselen, terwijl anderen met gebruik van een andere formule tot de conclusie kwamen dat je beter 30 euro kan wisselen. Goed en wel kon iedereen met zijn eigen zakgeld in KM of € de bus in.

We hebben ongeveer 45 minuten gereden naar ons hotel. De verschillende “ooh’s” en “aah’s” door de mooie zonsondergang en de bergen werden afgewisseld met “hier zou ik wel willen wonen, maar daar echt niet!”. De tijd vloog voorbij en vlak voordat we bij het hotel waren, trok Niek zijn tand uit zijn mond. Gelukkig moest hij deze nog laat wisselen… Dit bloederige tafereel werd angstvallig ontvangen door de meiden om hem heen. Echter werd dit snel afgewisseld met een groot gejuich omdat we bij het hotel arriveerden.

Rond 20.30 uur konden we aanschuiven voor onze avondmaaltijd. Een bouillonsoep met veel vermicelli, aardappelen, pittig vlees en erwten en als toetje een soort van Berliner bol. Ondertussen mochten er groepjes van 3 leerlingen gemaakt worden, omdat we vooral 3 persoonskamers hebben. Na begon de grote trek naar de kamers. Met koffers en al naar boven en daarna de kamers “inrichten”. Ongeveer om 22.00 uur was iedereen op zijn/haar eigen kamer en was het de bedoeling dat je jezelf klaar ging maken om te gaan slapen. Ondertussen is het bijna 00.00 uur en blijkt het toch wel erg gezellig te zijn met de nieuwe slaapgenoten. Het is zelfs zo luxe in het hotel dat er tv’s op de kamers zijn… Tja, dan moet je natuurlijk hetzelfde als de buren op zetten, maar dan kijken of jouw tv harder kan… 

Door een communicatiefoutje worden de klusmaterialen morgen niet geleverd, maar pas maandag. Hierdoor gooien we het programma om en gaan we morgen naar Sarajevo. We hebben morgen dus een rondleiding, Kebab en souvenirs shoppen op het programma staan. De rest van de week gaan we wel hard werken hoor!