Donderdag 31 mei: De dag van aankomst

Gisteren had iedereen zijn spullen gepakt om naar het vliegveld te gaan, dus vanmorgen kon iedereen snel zijn koffer dicht doen en naar beneden gaan. Bij het ontbijt kon je extra boterhammen smeren om mee te nemen voor de lunch. Dit was gisteren in het half bosnisch-nederlands geregeld. De chocoladepasta was op en daardoor was de animo voor extra boterhammen niet zo groot.

Om 09.15u zou de bus vertrekken. Tussen het ontbijt en het vertrek werden de motelkamers nog gecontroleerd. Een emballage vol met lege flessen en uitpuilende prullenbakken door de pringlesbussen, hier en daar een toilet die vergeten was door te spoelen, een vergeten jas, maar verder is het motel heel en netjes achtergelaten.

Alle koffers waren verzameld, de mondjes gevuld en er werd afscheid genomen van het mooie uitzicht en het personeel van het motel. We kregen 2 lifters mee: Anée (directrice Out of Area) en Jan (kok). Daarnaast kregen we ook nog een doos vol gesmeerde broodjes mee. Toch niet helemaal gelukt om de lunch goed af te stemmen. Volgeladen kon de bus richting Sarajevo vertrekken.

Bij het vliegveld aangekomen, wilden sommigen nog briefgeld terug wisselen naar euro's. Daarna konden we in gaan checken. Er waren meerdere leerlingen lichtelijk verbaasd dat hun koffer zwaarder was dan deze bij het vertrek een week geleden was. Dan zou het waarschijnlijk aan de natte zwemkleding liggen... Helemaal vergeten dat ze natuurlijk ook souvenirs hadden ingeslagen.

Renzo vroeg in de rij of het goed was dat hij kogels mee mocht nemen in het vliegtuig... Kogels??!! Hij had gebruikte hulzen gevonden bij hotel Igman en wilde een handvol mee naar huis nemen, want hij spaarde deze. Er werd Renzo aangeraden om deze dan in zijn handbagage te doen, maar daar had hij geen zin in. Hij had namelijk net met pijn en moeite een cola fles in zijn bagage gekregen. Hier zou hij 5 minuten later 'spijt' van hebben. Bij het controlepunt richting de douane werd Renzo namelijk er tussenuit geplukt. Er was iets met zijn koffer aan de hand en deze moest hij openmaken. Juffrouw Dayenne ging mee. Een heel vriendelijke douanier verzocht de koffer open te maken. Er moest goed gekeken worden wat Renzo nu eigenlijk gevonden had. Het werd even opgezocht en de conclusie was dat het niet het vliegtuig in mocht. Ook al probeerde Renzo nog uit te leggen dat hij er niks mee zou doen en hij alles netjes had afgewassen... Helaas, alles werd weggegooid. Ook Daan had pech... Die wilde graag 2 stenen uit Bosnië meenemen. Gevonden in een rivier, maar ook deze 2 souvenirs kwamen niet langs de douane.

Het vliegtuig had wat vertraging. We zouden om 12.20u in mogen gaan checken en om 14.50u aan komen. Mooi tijd voor een bakje koffie en iets te eten. Ook Jaimi wilde iets eten, maar vergat bij het betalen zijn vliegticket. De medewerker van het restaurantje had het ticket aan ons gegeven, maar dat wist Jaimi niet. Die kwam even later in lichte paniek overal zoeken. Juffrouw Nienke haalde hem uit de onzekerheid en gaf hem zijn ticket terug. Even later paniek bij Nash, want die dacht zijn ticket ook kwijt te zijn... Bleek gewoon in zijn tas te zitten. Veel reisstress en vermoeidheid zorgde voor grappige situaties.

De vlucht verliep bijna vlekkeloos. Toen we bijna bij Keulen waren, hadden we lichte turbulentie. Iedereen die nog sliep werd wakker geschud en anderen gaven nog een licht gilletje door de verscheidene 'lucht hobbeltjes'. Landing, koffers en op weg naar de bus!

Een hele wandeling van vertrekhal 3 naar hal 1. We zaten op de 3e verdieping, maar moesten naar de begane grond. In een vlaag van vermoeidheid ging meester Ferry, die voorop liep, een verdieping extra naar beneden... naar de treinen. Dus dan direct maar weer terug omhoog met de roltrop... Dit kon je zien als extra beweging in verband met het 2 uur stilzitten in het vliegtuig.

Jens en Daan hielpen fantastisch mee met het inladen van de bus. De koffers zaten in een vliegensvlug tempo in het ruim en de buschauffeur kon iets na 15u vertrekken. Via Venlo begin de terugreis naar Bladel. Toen we over de Nederlandse grens kwamen, werd gezegd dat iedereen contact met zijn ouders moest opnemen om te zeggen dat we rond 17.30u op school zouden aankomen. Een enkeling, waaronder Noor, deed dit niet. Een ander kon het niet omdat het beltegoed op was, en een derde kon het niet omdat de telefoon opeens spoorloos verdwenen was...

Vlak voordat we in Bladel aankwamen hield meester Ferry een kort praatje waarin hij aandacht vroeg voor de docenten die mee waren gegaan. Met een mooi applaus werden deze bedankt voor al hun goed zorgen. Daarna kwam er ook nog een bedankje voor Out of Area en als laatste kwam het grootste applaus: dat voor de leerlingen. 

Wat zijn wij trots en blij geweest met zo'n enthousiaste en gezellige groep leerlingen! Hard werkend, geïnteresseerd, betrokken en vooral onvermoeibaar! Een levenservaring die gecreëerd is en niet snel vergeten zal worden.

We were the change we wanted to see in the world!

Op school aangekomen stond een grote groep ouders en collega's te wachten op ons. De docenten kwamen als eerste uit de bus. In een ere haag met high fives werden de leerlingen op Nederlandse bodem ontvangen. Bedankjes werden uitgedeeld richting docenten en leerlingen. Hierna ging ieder lekker naar huis voor een heerlijke Hollandse maaltijd en natuurlijk om zijn/haar eigen bed flink bij te gaan slapen. 

Iedereen ging weg... Behalve Noor... Had ze toch maar even gebeld. Haar ouders waren er gelukkig snel en ook zij kreeg en warm ontvangst en kon zwaar vermoeid mee terug naar huis.

Bedankt allemaal! Het Futurea Festival was mooi, indrukwekkend, vermoeiend, maar bovenal onvergetelijk!