Zondag 27 mei: Battle Tour Sarajevo

De dag begon goed met weer een frisse duik van enkele fanatieke leerlingen. We hadden afgesproken om 09.00u te gaan ontbijten, maar de waterhoentjes waren rond 07.00u al uit de veren. Gelukkig brak het zonnetje al snel door, waardoor we ons ontbijt lekker buiten, op het terras aan het meer, konden gaan opeten.

Om 10.15u vertrokken met de bus richting de bergen van Sarajevo, op naar het Olympisch skigebied van 1984. Tijdens de klim kwamen we enkele rode bordjes met doodshoofden tegen: het teken van de aanwezigheid van mijnenvelden op de steile heuvels. Na een klein half uurtje kwamen we bij de berg Igman.

De overblijfselen van de schans en het ere podium staan er nog steeds. Er werd een korte uitleg over oorlog, sluipschutters en de UN gegeven. Daarna mochten de leerlingen de berg op om te genieten van het uitzicht wat de skispringers zo’n 30 jaar geleden hadden. De meesten konden niet wachten om omhoog te gaan en renden vol goede moed af op de trappen. Van veraf leek de berg niet zo hoog en de trappen leken niet zo steil. Dat veel menigeen toch tegen... Een enkeling gaf de moed zelfs op en draaide op de helft om. De ongeveer 10 doorzetters konden genieten van een wijds uitzicht.

De klim naar boven bleek toch makkelijker dan de afdaling. Noor en Gijs merkten dat de steile trap toch voor kriebels zorgde en in een stapvoets tempo gingen we de eerste 20 treden naar beneden. Onderaan de heuvel werd al getoeterd door de bus, want de overige 70 deelnemers aan de Battle Tour wilde graag verder. Er moest dus een iets sneller tempo ingezet gaan worden. Bij het scheidsrechterhok-VN-gebouw werd er door Renzo en Daan een uitgebreid onderzoek gedaan. Daan dacht een graf kelder met lijken te hebben gezien en Renzo onderzocht de stevigheid van alles wat los en vast zat. Gelukkig werd de trap naar beneden minder steil en bereikten we de voet van de Igman in een rap tempo.

Vanuit daar vertrokken we richting het Igman hotel. Dit was het oude Olympische hotel voor de sporters. Het blijkt dat er bijna 200 vluchtelingen tijdens de oorlog in het hotel zijn opgesloten en dat daarna het hotel in brand is gestoken… Indrukwekkend! Het hotel is geen officieel monument, en wordt door de plaatselijke bevolking gebruikt als paintball-paradijs. En ja hoor… Tijdens ons bezoek was er dus ook een groep die net wou gaan beginnen met hun eigen kleine verf-oorlogje.

We kregen van een oorlogsveteraan uitleg over hoe hij de oorlog had beleefd. Renzo vond tussen wat stenen een afgeschoten kogelhuls. Dit zorgde voor een ware 'kogelkoorts' onder enkelen. Dat de oudgedienden het liever niet wilde hebben over cijfertjes: het aantal doden, jaartallen en dat soort onzinnige zaken die je op het nieuws vaak alleen hoort. Hij wilde terugdenken aan de leuke en onvergetelijke dingen uit de oorlog: het laten schrikken van de kok door hard op de deuren te slaan, een zoontje dat zijn vader eten kwam brengen aan de verkeerde kant van de vuurlinie (zie video's) en over de dieren die tijdens de oorlog in de dierentuin 'vergeten' waren en schreeuwden om eten en aandacht.  Deze schreeuwen gingen door merg en been en zou hij nooit vergeten. Of het verlangen om zoetigheid te kunnen eten tijdens de oorlog. Dit ging zover dat het brood 'belegd' werd met hoestdrank wat bij de dokter/apotheek gehaald werd. Kortom... Als je een keer een slechte WiFi verbinding ergens hebt, moest je maar bedenken dat er vele andere belangrijkere dingen in het leven zijn en je het op dat moment helemaal niet zo slecht hebt! Hierna mochten we nog even kort in het hotel gaan kijken.

Uit het hotel zijn we met de bus afgedaald naar het oude Turkse centrum. Onderweg kwamen we nog verschillende sporen van de oorlog tegen: een berg waar mensen af moesten springen of een kogel door hun hoofd kregen, kogelgaten en granaatinslagen in de huizen/flats en sniper-ally.

In het centrum aangekomen kregen we rond 14.30 uur het lekkerste broodje Kebab uit Bosnië. Natuurlijk met sla, tomaat, komkommer, ui, knoflooksaus en chilipoeder. Even heerlijk culinair genieten in het mooie centrum. Met het broodje Kebab achter de kiezen werden er groepjes gemaakt om op souvenirs-jacht te gaan.

Ondertussen stonden enkele kinderen met de duiven te spelen. Ze hadden maïskorrels gekocht en de duiven kwamen deze uit hun handen opeten. Kevin, Danee en Alisha waren de grootste helden.

De groepjes werden onverdeeld en bij elk groepje ging er een docent mee. Er zijn flink wat cadeautjes gescoord, maar ook ijscos en slushpuppies en andere lekkernijen. Met volle tassen en dik tevreden konden we Sarajevo achter ons laten.

Toen iedereen terug was zijn we via de 'eeuwig' brandende Olympische vlam naar het restaurant Han in Konjic teruggegaan. Bij restaurant Han kregen we ieder een schaal met friet, 2 lapjes kip en 5 cevapcici (worstjes). Nog even bij de rivier met wat stenen gooien, naar de supermarkt en weer terug naar het motel.

We kwamen om 19.00u aan. Sommigen wilden nog zwemmen. De conciërge had het fantastische idee om de waterfietsen in het water te doen. Achteraf had hij daar spijt van, want de actieve jongens/meiden waren binnen kortste tijd ruim een halve kilometer weg. De ober was vergeten erbij te zeggen dat de waterfietsen maar tot op 100m afstand mochten komen van het motel. Rond 20.30u zijn de zoetwatermatrozen terug naar de kant geroepen. Om 22.00u iedereen op zijn kamer want morgen is het weer een Festivaldag.

Morgen krijgen we een drukke dag. Om 08.00u ontbijt en door naar Zenica voor een druk bezocht festival in het midden van de stad.